یک تولید کننده لباس محلی و طراح مد از لطمه سنگینی که کرونا به بازار لباس های محلی زده، می گوید و از مدیران فرهنگی درخواست می کند با احیای برنامه های فرهنگی چون هفته مازندران و روز رشت، حیات مجدد را به این صنعت بازگردانند.
به گزارش خط اول، باید قبول کنیم که لباس محلی رو به فراموشی است. پوشش زنان و مردان اقوام ایرانی براثر گذشت زمان دچار تغییر و تحول شده است، اما هنوز افرادی هستند که همت گمارده و با فراگیری دوخت و دوز لباس های محلی سعی در حفظ اصالت و فرهنگ غنی اقوام مختلف دارند. یکی از این افراد آیدا مقصودی دانشجوی طراحی مد و تولیدکننده لباس های محلی مازندرانی و گیلانی است.
وقتی از وی علت علاقه به لباس های محلی این اقوام را پرسیدیم، علاوه بر تاکید به حس نوستالژیکش، پاسخی مشابه کریستین برومبرژه، مردم‌شناس فرانسوی داد.
این محقق فرانسوی در کتابش درباره پوشاک نواحی کاسپی می نویسد که لباس سنتی حاشیه دریای کاسپی بیانگر خلاقیتی بکر است که به خوبی نمایانگر روش متمایز زندگی در این ناحیه از ایران است. در بسیاری از فلات ایران در دهه‌های گذشته، رفتار فرهنگی مردم تحت تاثیر سبک زندگی محصور شده‌ای بود که در آن خانه‌ها برای محافظت از دید و مزاحمت بیگانگان، با دیوارهای بدون مدخل احاطه می‌شد و زنان تنها و منزوی در اندرونی زندگی می‌کردند. اما در امتداد سواحل دریای کاسپین سبک زندگی مردم غالبا آزادانه‌تر بوده است. در این منطقه، خانه‌ها با دیوار محصور نمی‌شده، تفکیک جنسیتی در محیط خانوادگی کم بوده است. پوشش مردم بومی که حتی در میان گالش‌ها و طالش‌های کوهستان، نسبت به گیلانی‌ها و مازندرانی‌ها بیشتر به چشم می‌خورده در تمام دوره‌ها، جهانگردان را غافلگیر می‌کرده است.
این طراح و تولیدکننده لباس های محلی ضمن تاکید بر این اظهارات می گوید: لباس محلی اقوام ایران، نماد اصالت و فرهنگ غنی ماست. در گذشته استفاده از لباس‌های محلی بسیار مرسوم بوده و جایگاه ویژه‌ای داشتند؛ اما رفته‌رفته این لباس‌ها فراموش شده‌اند.
وی افزود: اگرچه در دنیای مدرن امروزی استفاده از لباس محلی بسیار دشوار شده است، اما خوشبختانه هنوز در بسیاری از روستاهای کوچک و حتی بعضی از شهرها از لباس‌های محلی خود استفاده می‌کنند و بسیاری از اقوام نیز در مراسم عروسی، از لباس‌های محلی‌شان استفاده می‌کنند، اما از آنجاییکه لباس‌های محلی، راحتی لباس‌های مدرن را ندارد، آرام آرام در جامعه کمرنگ شده اند.
آیدا مقصودی که سابقه ای ده ساله در این عرصه دارد، اما ناامید نشده و با قدرت به کارش ادامه می دهد، وی می گوید: خوشبختانه بازار لباس های محلی باتوجه به مراسمات مختلف سنتی و آیینی که در مازندران و گیلان گرفته می شد، خوب بود، علاوه بر آن عروسی شمالی ها همچنان با لباس های شاد محلی، شاد می شود، مدارس ما همچنان برای گرفتن مراسمات مختلف، با پوشاندن لباس محلی بر تن دانش آموزان، سعی در اشاعه این فرهنگ دارند، توریست ها هم علاقه خاصی به پوشیدن لباس های محلی ما دارند تا عکسی به یادگار با آن بگیرند، اما همه مواردی که ذکر شد با آمدن ویروس منحوس کرونا به یکباره فروریخت و نه فقط من، بلکه همه تولیدکندگان لباس های محلی را تهی از درآمد کرد و اگر کسی همچنان در این عرصه باقی مانده است فقط عشق است و دیگر هیچ.
این طراح مد اضافه کرد: خوشبختانه هفته مازندران از راه رسید و بسیاری از همکاران من بواسطه برنامه های فرهنگی مختلفی که از سوی سازمان های فرهنگی چون ارشاد اسلامی و میراث فرهنگی برگزار شد کمی جان گرفتند انشالله یکی دو ماه دیگر در روز رشت نیز این برنامه های با قدرت بیشتر برگزار گردد تا از خسارت فراوانی که کرونا به این صنعت زده کمی کاسته شود.
مقصودی با اشاره به انتخاب لباس محلی گیلانی به عنوان شادترین لباس محلی جهان گفت: این پوشش در سال ۹۶ در جشنواره لباس نیویورک که برای معرفی لباس‌های محلی دنیا برگزار شده بود با عنوان شادترین لباس جهان انتخاب شد که جای خوشحالی فراوان دارد، اما مشابهت های بسیاری در لباس محلی گیلان و مازندران از تنوع رنگ و طرح گرفته تا نوع الیاف بکار برده شده و حتی نوع پوشش وجود دارد، از همین رو پر بیراه نیست در کنار برند لباس محلی قاسم ابادی، یادی به نیکی از لباس محلی سایر اقوام همسایه نیز گردد.
وی لچک، روسری، سربند، پیراهن، جلیقه، کت، دامن، شلوار و چادرشب را قسمت‌های مختلف لباس محلی زنانه و پیراهن، جلیقه همراه با شلوار گشاد، شالِ کمر و کلاه نمدی را از اجزای لباس محلی مردان در مناطق شمالی می داند.
این تولیدکننده لباس های محلی که بارها از سوی مدیران فرهنگی مورد تمجید قرار گرفته، در پایان از آنها درخواست می کند در کنار تمجید و تشویق ها، فکر عاجلی برای حمایت عملی از این هنر زیبنده و هنرمندان آن ( که همان تولیدکنندگان هستند) داشته باشند تا بیش از این کمرنگ نگردد.
