نایب قهرمان بازی های پاراآسیایی هانگژوی چین می گوید: عموما بین مراسمات تجلیلی که از ورزشکاران به عمل می آید، مراسم تجلیل شوراهای شهر پررنگ تر از بقیه هست، اما بعد از کسب عنوان دوم پاراوزنه برداری هانگژو، دریغ از یک پیام تبریک خشک و خالی از سوی شورای شهر رشت؛ البته شاهد تجلیلشان از برخی دیگر از قهرمانان بودیم ولی ظاهرا مدال نفره بازی های پاراآسیایی برایشان ارزشمند نبود.

به گزارش خط اول ورزشی، محسن بختیار که به تازگی وارد 25 سالگی شده، حدود یک دهه است پاراوزنه برداری را به صورت حرفه ای دنبال می کند و در این مدت در هر رقابتی که شرکت داشت، بلاشک مدال طلا را از آن خود کرد. وی هنوز 15 سالش نشده بود که اولین مدال طلای بین المللی خود را کسب نمود و قهرمان جوانان آسیا در 2013 مالزی شد و سپس قهرمان جوانان جهان در 2014 امارات و قهرمانی مجدد در جوانان آسیا در 2017 امارات و قهرمانی بزرگسالان آسیا هم در 2022 کره جنوبی و قهرمانی جام جهانی در 2022 امارات از دیگر مدال های طلای این ورزشکار همیشه قهرمان بوده است، فقط در بازی های پاراآسیایی هانگژوی چین در حالی که آماده کسب یک مدال طلای دیگر بود، دچار آسیب دیدگی شد، ولی با همه شدتی که آسیب دیدگی اش داشت توانست مدال نقره وزنه برداری بازی های پاراآسیایی را بدست بیاورد.

خودش در این خصوص می گوید: در هانگژو من با ثبت وزنه ی ۱۹۱ کیلوگرمی دوم شدم و ورزشکار چینی با ۱۹۴ کیلوگرم اول شد. حدودا دو ماه قبل از هانگژو در اردو آسیب شدیدی دیدم و عضله سینم دچار پارگی شد. اینکه به فاصله دو ماه بتوانم خودم را به مسابقات برسانم بزرگترین چالش زندگی ورزشی ۱۱ساله ام بود. قبل از اسیب دیدگی در اردوها بارها وزنه ی ۲۰۰ کیلوگرمی و حتی بیشتر را مهار کردم و جزو شانس های اصلی طلای کاروان بودم. بعد از اسیب دیدگی، یک ماه استراحت مطلق داشتم که در رشته ما، یک ماه استراحت مطلق تقریبا به معنای شروع از صفر هست. یک ماه اخر هم تا هانگژو صرفا فیزیوتراپی و تمرین های سبک داشتم. در هانگژو و روز مسابقه با مسکن و ضد التهاب های قوی توانستم مسابقه دهم که به مهار وزنه ۱۹۱ کیلوگرمی ختم شد. در حرکت سوم زیر وزنه ی ۱۹۵ هم رفتم که اگر مهار میکردم طلا میگرفتم اما سینه ی اسیب دیده یاری نکرد و وزنه اخر گیر کرد.

محسن بختیار که با خبرنگار خط اول ورزشی گفتگو می کرد، ادامه داد: سال اینده پاراالمپیک پاریس را پیش رو داریم که حریف اصلیم هم برای کسب مقام اول، همین ورزشکار چینی هست. در رشته ی ما سهمیه ی پاراالمپیک گام به گام گرفته می شود که من موفق به کسب همه ی سهمیه ها تا به امروز شدم و گام چهارم اسفند ماه امسال در امارات و گام اخر هم اردیبهشت سال اینده در گرجستان برگزار می شود. در حال حاضر تمام سعی من بر درمان اسیب دیدگی ام به طور کامل و رسیدن به امادگی مطلوب تا اسفندماه هست که بتوانم دوباره رنکینگ اول جهان را از ورزشکار چینی پس بگیرم. مطمین باشید به رغم بی مهری مسئولین شهرستان رشت و شورای شهر تنها انگیزه ام گرفتن مدال طلا در پاراالمپیک پاریس هست تا دوباره بتوانم برای استان گیلان و مردم عزیز و سرزنده رشت افتخارافرین باشم.

وقتی دلیل گلایه مندی اش از مسئولین شهرستان رشت را پرسیدم، بختیار گفت: بعد از بازگشت از هانگژو، تنها سازمان و ارگانی که از من تجلیل به عمل اورد، سازمان بهزیستی بود. در مسابقات گذشته هم اولین سازمانی که به من توجه داشت سازمان بهزیستی بوده است، البته ظاهرا اداره کل ورزش استان گیلان هم مراسمی برای تجلیل از مدال آوران هانگژو تدارک دیده است که علیرغم تعویق چندباره بخاطر مشکلات مالی، اینبار قرار است هفدهم همین ماه برگزار شود. اما گله ی اصلی من از شورای شهر رشت هست که در طول این سال ها و با توجه به تعدد مدال های من که هماره - به جز هانگژو - طلا بوده هست حتی یک بار هم با بنده تماس نگرفتند صرفا یک تبریک و خداقوت بگویند. بعد از هانگژو فقط اقای عباس نژاد با اینکه عضو کمیسیون فرهنگی هم نیست شخصا زحمت کشید پیام تبریک ارسال کرد. اما متولیان اصلی در شورای شهر حتی زحمت یک تبریک خشک و خالی هم به خودشون ندادند. در صورتی که اطلاع دارم بچه های تیم ملی که ساکن شهرها و استان های مختلف هستند بین تجلیل هایی که از آنها به عمل آمد پررنگ ترینش مربوط به شورای شهرشان بوده هست. حتی در استان گیلان هم شهرستان های دیگر عملکرد بهتری در این رابطه داشتند. اما دریغ از شورای شهر رشت که با این همه عنوان که موفق شدم  بدست بیاورم، هیچ توجهی به بنده نداشتند. مگر شهرستان رشت در حال حاضر چند ورزشکار حرفه ای چه در بخش المپیک و چه در بخش پاراالمپیک دارد که سطح توجه و حمایت شورای شهر این چنین هست؟

اگرچه مشکلات مالی سازمان های دولتی و مردمی چون شورای شهر بر کسی پوشیده نیست، ولی همانطور که این ورزشکار قهرمان گفته، مگر امثال آنها در شهری مثل رشت چند تاست که اینگونه بی مهری ها در حق شان صورت می گیرد ای کاش پارلمان شهری رویه ثابتی در تجلیل از ورزشکاران داشته باشد تا تبعیض ها باعث بروز اینگونه گله مندی ها نشود.