نظر مداخله گرانه روسیه در خصوص جزایر سه گانه ایران این روزها خشم دوباره ایرانیان را بر انگیخت و برغم سیاست های نگاه به شرق دولت و پیمان و همکاری ها با این شریک راهبردی، این همسایه شمالی حرمت نگه نداشت و حق حاکمیت ایران را به رسمیت نشناخت .
اگر چه وزیر خارجه دولت سیزده با احتیاط به اعتراض سخن گشود و احضار سفیر روسیه در دستور کار قرار گرفت و گلایه های دولت به او گوشزد شد اما این اقدامات هنوز نتوانسته است رضایت بخش باشد اهر چند توصیه های دیپلماتیک ایچاب می کند تا تند و کند نباید رفت.
این مداخله اگرچه تازگی ندارد و حاکمان روسیه از عصر نزار تا پوتین در این روزگاران و ادوار گذشته نشان داده اند که ایران تنها پلی برای کامیابی انان برای رسیدن به منافع است، اما ایستادگی دولت در مقابل زیاده خواهی و پشت پازدن به تعهدات دیپلماتیک و کوتاه نیامدن در مقابل حق تمامیت ارضی ضرورتی است که اگر کوتاهی شود بویژه در شرایطی که برخی به دنبال گره زدن سرنوشت کشور به سیاست های پوتین هستند، ،دیگر فرصت جبرانی نخواهد ماند.
در چنین شرایطی که نبض حیات روسیه هر چند به مقیاسی کمتر در همراهی ایران گره خورده است و باتلاق جنگ اوکراین تعیین کننده معادلات سرنوشت سازی است می بایست، سرنوشت این کشور را نیز هوشمندانه در معادلاتی گره زد تا منافع ایران تامین و هر گونه دور زدن هزینه بر برای طرف مقابل باشد.
در چنین شرایطی که روسیه به دنبال بازی سازی های خود ررای مهار جهان غرب و شکل دهی متحدان جدید در خاورمیانه در همراهی با چین است و چندان تمایل به قدرتمند شدن ایران ندارد نا وقت باقی است پوتین ها را باید محکم بست زیرا این پوتین با بند های شل وا خواهد رفت!
دولتمردان ایران در چنین زمانه ای و شرایطی باید با اتخاذ رویکردی مقتدرانه، پوتین را محکم ببندند همانطور که نادر تزار روس را بسته بود!
