آنقدری که کبدی در تالش قهرمان و مدال دارد، هیچ شهر دیگری ندارد، حتی افتخار اولین لژیونر کبدی ایران نیز متعلق به تالش است، جایگاه کبدی در این شهر همچون جایگاه فوتبال در برزیل است، از همین رو ندیدن کبدی بازان تالش ظلم بزرگی است که ورزش در حق هم کبدی و هم تالش روا می دارد.
به گزارش خط اول ورزشی، قاعده نانوشته ای در ورزش وجود دارد که می گوید هر رشته خاستگاهی خاص در جغرافیای سرزمینی دارد، روس ها و ایرانی ها در کشتی، اروپای غربی و امریکای جنوبی در فوتبال، شرق آسیا در ورزش های رزمی، هند و پاکستان در کبدی و با همین فرمان می توان هر رشته ای را مولود یک منطقه در این کره خاکی دانست، در جغرافیایی کوچکتر اما می توان در کشورمان فوتبال را به نام خوزستانی ها، کشتی را به نام مازندرانی ها، کبدی را به نام گلستانی ها و شطرنج را به نام گیلانی ها ثبت کرد. البته در سند امایش سرزمینی ورزش؛ گیلان فقط در شطرنج نیست که می تواند عرض اندام کند، طبق این سند، شرق گیلان بخصوص شهرستان رودسر در ورزش های ساحلی، غرب گیلان و بندرانزلی در فوتبال و ورزش های آبی، جنوب گیلان و رودبار در هاکی، مرکز گیلان و شهرستان رشت در کاراته و شطرنج و صد البته شهرستان تالش هم در کبدی موفق تر از سایر مناطق بوده اند.
اینکه چرا کبدی در تالش توانسته خاستگاهی خاص داشته باشد، باید توجهات را به سمت بازی سنتی " شیرین دودو " منعطف کرد، همان بازی که در مازندران و گلستان " زو " نامیده می شود و ریشه اصلی ورزش کبدی است. می گویند کبدی در اصل یک بازی ایرانی است و تاریخچه‌ای 4000 ساله دارد و واژه‌ی «کبدی» دگرگون‌شده گزاره پارسی «کی بودی؟» است، از همین روست که وقتی از سال 1375 انجمن این رشته در کشور تشکیل می شود بازیکنان ایرانی بواسطه استعداد و پتانسیلی که در این بازی داشتند، خیلی زود در میادین بین المللی خوش می درخشند و این درخشش تا جایی پیش می رود که اکنون رییس فدراسیون کبدی ایران، رییس کنفدراسیون کبدی آسیا نیز می شود.
تالشی ها آنقدر در شیرین دودو جدی بودند که امروز کبدی را بهتر از هر منطقه دیگری بازی می کنند، حاصل این جدیت هم می شود بازیکنانی چون فرهاد رحیمی که علاوه بر کسب فوج فوج مدال طلا و نقره و برنز آسیایی و جهانی، به عنوان یکی از اولین لژیونرهای تاریخ کبدی ایران وارد یکی از معتبر ترین لیگ های جهان می شود؛ یعنی لیگ ستارگان هند.
در روزگاری که فوتبالیست های معروف برای امضای قرارداد میلیاردی خود را به اب و اتیش می زدند، فرهاد رحیمی در اواسط دهه 90، قراردادی میلیاردی با لیگ ستارگان جهان امضا کرد و سه سال برای تیم تلگوتایتانز حیدرآباد به زمین رفت و چندین بار بهترین بازیکن میدان هم شد.
او که امروز دانشجوی دکترای تربیت بدنی است، به تالش برگشته تا نسل جدیدی از کبدی کارها در موطن خویش بسازد، البته تالش در این برهه علاوه بر فرهاد رحیمی؛ امیرعباس سیاح و معین شفقتی را نیز تحویل کبدی ایران داده است که هر کدام مدال های ارزشمند جهانی را در کارنامه دارند.
نکته جالب اینجاست تالش فقط به پرورش ورزشکار و مربی قناعت نکرده و در بحث داوری نیز سروش چالاک و سیدمبین سیدمحمدی را به جامعه داوری کشور تقدیم کرده که به زودی شاهد قضاوت های بین المللی آنها خواهیم بود.
از همین رو بد نیست اداره کل ورزش و جوانان استان گیلان، یک بار برای همیشه قرض خود به کبدی تالش را پرداخت کند، و به پیشنهادی که رییس اسبق اداره ورزش و جوانان تالش مطرح کرد به شکل جدی فکر کند؛ افخم حمدالله پور رییس وقت اداره ورزش تالش پس از کسب موفقیت های پی در پی کبدی این شهر در لیگ برتر کشور، گفته بود جهت ایجاد زیرساخت های لازم، این شهر به جد نیاز دارد یک استادیوم اختصاصی کبدی داشته باشد و در همین راستا پیشنهاد می کنم ورزشگاه پوریای ولی تالش را به استادیوم اختصاصی کبدی تبدیل کنیم.
شاید این پیشنهاد کمی دور از ذهن باشد اما یقینا هم مرکز نشینان و هم فدراسیون نشینان به این درک رسیده اند که تالش نیاز مبرمی به استادیوم اختصاصی دارد و فقط یک مغرض می تواند این نیاز را نفی کند، برای دستیابی به این مهم بد نیست برای شروع، سکان هدایت کبدی استان گیلان را به دست تالشی ها بسپارید تا فهم بیشتر از کبدی در تالش داشته باشند بلکه بکار اید.
