پرونده بازی‌های المپیک پاریس بسته شد و از الان باید برای المپیک ۲۰۲۸ لس‌آنجلس برنامه‌ریزی کرد تا به بهترین رنکینگ ادوار المپیک دست پیدا کرد. خوشبختانه در برهه‌ای قرار گرفتیم که با تغییر دولت، وزارت ورزش و جوانان نیز باید یک مدیر جدید به خود ببیند و این توفیق اجباری غنیمتی است که در اختیار وزیر جدید قرار می‌گیرد تا فرصت کافی و وافی جهت برنامه‌ریزی برای المپیک بعدی داشته باشد.
اما وزیر ورزش باید چه ویژگی‌هایی داشته باشد تا در میادین بین المللی سربلند باشیم. اینکه از واژگانی کلیشه‌ای چون توانمندی و مدیریت و ورزشی بودن و غیره استفاده کنیم سرجای خود، اما نکته مهم در ورزش ” رویکرد بین‌المللی ” آن است، یعنی همه تلاش و هیجان یک ورزشکار این است که بتواند در میادین بین‌المللی، خود و ایران عزیز را سربلند کند. پس اصلی‌ترین فاکتور وزیر جدید ورزش و جوانان آینده، گسترش و توجه به رویکرد بین‌المللی است.
متاسفانه بعد از دولت اعتدال و تدبیر، دو سه سالی بود برای دنیا خط و نشان می‌کشیدیم و این رویه باعث شد از روابط بین‌المللی ما کاسته و بر تنش‌های بین‌المللی ما افزوده شود. از همین رو دکتر پزشکیان برای موفقیت در انتخابات ریاست جمهوری، تعامل با دنیا را یکی از مهم‌ترین شعارهایش قرار داد.
اما پیش از انکه ان ورزشکار بتواند در میادین بین‌المللی بدرخشد، نیاز به فراهم بودن دو عامل ” فنی ” و ” زیرساخت ” دارد؛ ضمن احترام به دانش بالای همه مربیان و داوران کشورمان، اما اگر در رشته‌ای ضعفی وجود داشت که باید با یک مربی بین‌المللی وارد مذاکره و کار شد، باز هم همان گزینه تعامل با دنیای بیرون به ما چشمک می‌زند.
نکته کلیدی دیگر، زیرساخت ورزشی کشورمان است که با نگاهی به سرانه ورزشی ایران و مقایسه آن با دنیا با عدد شرم‌آور ۷۸ صدم متر مربع مواجه می‌شویم، درحالی که سرانه استاندارد دنیا سه متر مربع است و جالب تر اینکه کشورهای توسعه یافته آن را به هفت متر هم رساندند.
بنابراین یکی از هدف‌گذاری‌های وزیر بعدی باید در خصوص توسعه سرانه ورزشی باشد و از آنجا که بودجه بخش دولتی در این زمینه بسیار اندک است، باید توان به بازی گرفتن بخش خصوصی در این زمینه را داشته باشد. حال ببینیم گزینه پیشنهادی رییس‌جمهور در این خصوص چه تجربیاتی در چنته دارد.
احمد دنیامالی در نگاه اول همه ان فاکتورهای کلیشه‌ای که برخی‌ها! بدنبال آن هستند را داراست، او سال‌ها در این کشور مدیر بوده، از شهرداری و کشتیرانی گرفته تا نمایندگی در مجلس شورای اسلامی، پس پربیراه نیست بگوییم این فرد مدیر زاده شده و به اندازه کافی تجربه مدیریتی دارد، حتی در حوزه ورزش.
اما آیا دنیامالی فاکتورهای تخصصی برای کسب کرسی وزارت ورزش را داراست؟ از قضا در کارنامه ورزشی اش ریاست بر فدراسیون قایقرانی دیده می‌شود، که بی ربط به نمایندگی‌اش در انزلی و ریاستش در سازمان بنادر و کشتیرانی نبود، از تسلطش بر زبان انگلیسی نیز بهره برد و توانست کرسی‌های بین‌المللی قایقرانی در کنفدراسیون آسیا و فدراسیون جهانی قایقرانی را نیز کسب کند.
او توانست در سال‌های ۱۳۸۳ تا ۱۳۸۹ که رییس فدراسیون قایقرانی ایران بود، عضو هیأت مدیره فدراسیون جهانی کانوئینگ (ICF)، مسئول توسعه کانوئینگ در قاره آسیا، معاون فدراسیون جهانی دراگون بوت و عضو هیأت رئیسه و خزانه‌دار آن شود، کرسی‌های بین‌المللی که کمتر ایرانی آن را دارا بوده است.
بلاشک عدم کسب کرسی‌های بین‌المللی یکی از نقیصه‌های ورزش ما در سال‌های اخیر بوده و در بسیاری از رویدادهای مهم به راحتی حق ورزش و ورزشکار ما خورده شد اما اگر در فدراسیون جهانی صاحب کرسی باشیم اتفاقات بی‌نظیری چون حضور علیرضا سرلک کشتیگیر کشورمان در المپیک برای ما می‌افتد، اگرچه ما نتوانستیم بنا به دلایلی غیرورزشی از آن بهره ببریم اما وقتی سهمیه کشور صربستان در رقابت‌های المپیک به دلیل مصدومیت از دست می‌رود، اتحادیه جهانی کشتی این سهمیه را دقیقه نود به ایران می‌دهد، این مهم چیزی جز تاثیر حضور حداقل هشت ایرانی در کرسی‌های مختلف اتحادیه جهانی کشتی نیست.
حال که خیالمان از انگیزه و توان تعامل با دنیای بیرون توسط دنیامالی تاحدودی راحت شد، سراغ فاکتور دوم می‌رویم که بحث فنی است، خوشبختانه در این مورد هم در داخل توانمند هستیم و هم اگر نیازی به تعامل با مربیان سرشناس خارجی باشد، بلاشک روابط دیپلماتیک دنیامالی به داد ورزش خواهد رسید، اما پیش از آن، باید زیرساختی فراهم باشد تا بحث فنی را در ان اجرا کرد.
همانطور که گفتیم شرایط اقتصادی اجازه نمی‌دهد انتظار زیادی از دولت برای افزایش سرانه ورزشی داشته باشیم، با این حال بلاشک دولت تلاش خود را خواهد کرد، اما آنچه مهم است بازی دادن بخش خصوصی در این زمینه هست.
دنیامالی نشان داد در این مهم نیز تبحر دارد، چراکه وی در دو دوره‌ای که ریاست هیات مدیره باشگاه ملوان را بر عهده داشت، با تزریق منابع مالی بخش خصوصی روزهای شگفت‌انگیزی برای ملوانان رقم زد، او در دوره اول با ورود دادن منطقه آزاد انزلی به عنوان اسپانسر باشگاه ملوان، روزهای رویایی برای انزلیچی‌ها رقم زد و در این دوره نیز که ملوان بهترین نتایج تاریخ خود را گرفت و حتی به آسیایی شدن نیز فکر می کرد، بواسطه همکاری با حامیان بزرگی در بخش خصوصی بود که خیالشان را از بابت چالش‌های مالی راحت کرده بود.
باور کنید یافتن یک بخش خصوصی توانمند برای یک تیم فوتبال لیگ برتری – که حداقل برای یک فصل حدود ۳۰۰ میایارد تومان هزینه دارد – در شهرستان کوچکی مثل بندرانزلی کاری بسیار سخت است که دنیامالی به خوبی از عهده آن بر امده است.
حال که فاکتورهای مهم وزیر ورزش آینده را در پیدا و نهان گزینه پیشنهادی رییس جمهور می‌بینیم، چرا مجلس شورای اسلامی باید خانواده بزرگ ورزش کشور را از وجود چنین مدیری بی‌بهره نماید.
