این چه رسم غلط و رفتار ناشایستی است که برخی در پیش می گیرند؛ تا زمانی که در راس امور باشند، سخنوری قهار برای مجموعه خود هستند و شرایط را گل و بلبل توصیف می کنند و به محض اینکه فردا نباشند، در توهم توطئه غرق می شوند و اوضاع را بس خطرناک جلوه می دهند و شرایط را بحرانی اعلام می کنند. در یک کلام ضرب المثل " دیگی که برای من نجوشد ... " را تمام و کمال پیاده می کنند.

علیرضا احسانی پیشکسوت محترم کاراته، تا زمانی که دبیر کمیته فنی فدراسیون بود، از روحیه جنگندگی کاراته کاهای ایرانی می گفت و از استعدادپروری در کاراته سخن می گفت و از رشد کاراته چین با کمک مربیان ایرانی سخن ها می راند و ایران را حتی جلوتر از ژاپن جزو قدرتهای برتر اسیا می دانست و از جوان شدن تیم ملی ابراز رضایت می کرد (طبق مصاحبه های سه ماه اخیر ایشان با رسانه ها) ولی به محض اینکه مزدا صوفی سرپرست فدراسیون کاراته،  حبیب الله ناظریان رئیس اسبق و موفق فدراسیون کاراته و یکی دیگر از پیشکسوتان کاراته را بعنوان سرپرست کمیته فنی اعلام نمود، در گفتگو با رسانه ها کمیته فنی فدراسیون کاراته را غیر قانونی خواند و گفت: مسیر کاراته غیر طبیعی پیش میرود و اصلا حال این رشته خوب نیست! و مشکلات بسیار زیاد است و در ناگویا با چالش مواجه می شویم و صوفی کمیته فنی فدراسیون کاراته را دور زده است و انتقاداتی از این قبیل.

اگر این اظهارات از سوی یک جوان ناپخته و خام سر داده می شد، به حساب کم تجربگی، قابل هضم بود، ولی وقتی بزرگ و پیشکسوتی همچون علیرضا احسانی چنین سخن می راند، جوانترها ناامید می شوند.

شبیه چنین شرایطی را شهرام هروی سرمربی تیم ملی کاراته نیز تجربه کرد؛ بعد از کسب نایب قهرمانی جهان در اولین دوره جام جهانی کاراته در اسپانیا، وقتی دید رییس فدراسیون برکنار شد و رییس سازمان تیم های ملی استعفا داد، او نیز شرایط حمایتی را مساعد ندید و جنتلمنانه کناره گیری کرد، اما در کمتر از یک ماه مزد سکوت و متانت و تجربه خود را گرفت و مجدد از سوی فدراسیون جدید به عنوان سرمربی تیم ملی انتخاب شد.

هروی جوان هرگز در این یک ماهی که از تیم ملی دور شده بود نه مصاحبه ای کرد، نه کسی را متهم به سوئ استفاده کرد، نه شرایط را بحرانی خواند، بلکه با حرفه ای گری تمام سکوت کرد و منتظر ماند و بهترین اتفاق برایش رقم خورد.

ای کاش پیشکسوت محترم کاراته نیز از اینکه بعنوان رییس کمیته فنی انتخاب نشد، این عدم انتصاب خود را به چوب لای چرخ گذاشتن کاراته توسط سرپرست تشبیه نمیکرد و با کمی سعه صدر به خرج می داد و سکوت می‌کرد تا در آرامش تصمیم بهتری از سوی فدراسیون گرفته شود.