بوندس لیگای آلمان، لالیگای اسپانیا، سری آ ایتالیا، لیگ برتر انگلیس و البته والیبال تیغی گیلان تنها لیگ های حرفه ای هستند که بخاطر درآمدزا بودنشان، رقابت های آنان با رعایت کردن پروتکل های بهداشتی!، از سر گرفته شد.
فدراسیون فوتبال بالاخره تصمیمش را گرفت و بناست رقابت های لیگ برتر از هفته اینده (هشتم تیر ماه) از سر گرفته شود، اما علیرغم الزام بر رعایت همه پروتکل های بهداشتی، چهار باشگاه خصوصی تراکتورسازی، ماشین سازی، نساجی و شهر خودرو در نامه ای به سازمان لیگ اعلام کرده اند، بخاطر حفظ سلامتی بازیکنان و خانواده شان قصد ندارند در این مسابقات حاضر شوند.
اگرچه سلامتی بازیکنان مستمسک نوشتن این نامه ها شده است، اما کیست که نداند پشت پرده صرفا مباحث مالی مطرح است.
مدیران باشگاه های خصوصی می دانند درصد قابل توجهی از بار مالی اضافی رقابتی که تقریبا قهرمانش مشخص است را می توانند با پایان دادن به لیگ نوزدهم در همینجا قطع کنند.
این را مدیران باشگاه های دولتی نیز نیک می دانند اما چون دستشان در جیب دولت است، برایشان فرقی ندارد و اگر می بینید بازیکنانشان هم اعتراض نمی کنند، صرفا بدین خاطر است که بتوانند قراردادهای شان را تمام و کمال دریافت نمایند، تا در نهایت بخاطر عدم برگزاری لیگ با کسرهای باورنکردنی در قراردادشان روبه رو نشود. با این تفاسیر بجز پرسپولیس که با ده امتیاز اختلاف، صدرنشین است و قهرمانی اش تقریبا مسجل، باقی تیمها بدشان نمی اید، لیگ برتر ناتمام تمام شود.
به هر حال لیگ برتر ما، به مانند بوندس لیگا و سری آ و لالیگا و لیگ برتر انگلیس نیست که عدم برگزاری آن روزانه میلیون ها دلار ضرر برساند، بلکه برعکس، ضرر در لیگ برتر ایران زمانی است که این مسابقات برگزار شود، چرا که تنها نقطه درآمدزایی باشگاه ها یعنی تماشاگران هم از دیدن بازی ها محروم هستند. اگرچه درآمد از طریق بلیط فروشی هم چیز چندان دندان گیری نبود که اکنون پیراهن عثمان شود.
البته لیگ های حرفه ای دنیا هم برای شروع دوباره، فقط به سود مالی نگاه نکردند، بلکه سلامت بازیکنان را در سرلوحه امور خود قرار دادند و از پروتکل های بهداشتی جالبی در طول برگزاری یک مسابقه فوتبال پرده برداری کردند که رعایت آن از سوی بازیکنان ما کمی دور از ذهن است؛ مثلا ده ها توپ برای برگزاری یک مسابقه درنظر گرفتند که مداوم از سوی توپ جمع کن ها ضدعفونی می شود و یا اینکه شروع مسابقه به جای دست دادن با زدن پاها به هم، خوش و بش می کنند، فاصله گذاری اجتماعی در روی نیمکت ها هم رعایت می شود؛ از همین رو، از بازیکنانی که همچنان در فضای مجازی عکسهایی از حضورشان در مهمانی ها و رستوران بین راهی در جاده‌های شمال گرفته تا زمین‌های بازی کوچک و فروشگاه‌ها و جشن تولد و حتی مراکز تتو! وجود دارد، سخت است بخواهیم پروتکل های سخت لیگ های حرفه ای را رعایت کنند.
ای کاش جایگاه تیمها در جدول رده بندی لیگ برتر ارزش مادی هم می داشت ( مثلا بجز چهار تیم اول که به اسیا صعود می کنند و دو تیم اخر که به لیگ پایین تر سقوط می کنند) برای تیم های پنجم تا چهاردهم نیز پاداشی به فراخور در نظر گرفته می شد تا تیم ها و بازیکنان لااقل انگیزه مادی برای ادامه حضور در لیگ برتر می داشتند.
همانطور که یکی از دلایل عمده شروع مجدد لیگ های حرفه ای جهان سود مالی بوده است، رقابت های والیبال محلی گیلان یا همان والیبال تیغی نیز به مانند هر بهار دیگری بخاطر رد و بدل شدن میلیون ها تومان، در گوشه و کنار محلات گیلان داغ داغ در حال پیگیری است
بعید نیست بوندس لیگا و سری آ و لالیگا از لیگ والیبال تیغی ما الگوبرداری کرده باشند؟
ای کاش متولیان ورزش تنها رقابت ورزشی درآمدزای استان را درمی یافتند تا با رعایت پروتکل های بهداشتی برگزار شود و شیوع مجدد کرونا در گیلان را به از سر گیری رقابتهای ورزشی ربط ندهند.
پ. ن. رقابتهای محلی والیبال گیلان موسوم به والیبال تیغی، همه ساله در انتهای فصل بهار و ابتدای فصل تابستان در روستاها و محلات شهری در جوار زمین های کشاورزی با خیل انبوهی از تماشاگران برگزار می شود، جوایز نقدی پیروزی در هر رقابت، یکی از دلایل مهم انگیزشی رو اوردن جوانان به اینگونه بازی هاست، امسال اما انتظار می رفت باتوجه به شیوع ویروس کرونا تمهیداتی در عدم برگزاری و یا برگزاری آن با رعایت پروتکل های بهداشتی همراه باشد که متاسفانه خبری از آن نیست.
