" پیامبران بدون وحی " شاید عنوانی اغراق آمیز باشد، ولی این رنج بسیار و این بهای بیکران زندگی خبرنگاران را، که در تمام سال‌ها کوشیده اند تا آتشفشان جهل و ناآگاهی بشر را به امیدی هر چند کم و به بهایی البته زیاد خاموش کنند، چه بنامیم که درخور شاء نشان باشد.

واقعا خنده دار است؛ تمام ایام کرونا، همچون مدافعان سلامت، به دل این ویروس منحوس رفته اند تا آگاهتان کنند از نحسی این ویروس؛ اما امروز که به رسم تقویم، نوبت تقدیرشان بود، به بهانه همان کرونا، از دیده حذفشان می کنید.

جامعه رسانه ای از شما بخاطر رعایت پروتکل های بهداشتی که خودشان در فرهنگ سازی آن مجدانه گام برداشته اند صمیمانه از شما قدردانی می نماید، اما کمی گوشه دلتان برای اصحاب خبر جا باز کنید.

شوربختانه، در روزگاری که غول زندگی روی شانه‌های همگان پا می‌فشارد، حق التحریر ناچیز بهانه‌ی خوبی برای ماندن نیست؛ تنها عشق است که خبرنگار را به ادامه دادن در این وادی مجبور می نماید.

اینکه فریاد بی صدایان باشیم را افتخار می دانیم اما

اقتضای جان چو ای دل آگهی است   ...   هرکه آگه‌تر بود جانش قوی است

خبرنگار باید بداند و می‌داند که آن کس که آگاه‌تر است مسؤول‌تر است. مسؤول در قبال ملت و کشور، مسؤول در قبال باورها و اعتقادات مردم، مسؤول در قبال منافع ملی، مسؤول در قبال تجاوز فکری و اندیشه‌ای بیگانه به مرزهای فرهنگی، مسؤول در قبال اخلاق جامعه؛ مسؤول در قبال کژاندیشی و کژ رفتاری‌های اداره ‏کنندگان کشور و این مسؤولیت و مسؤولیت‌ها نه تنها محدودیت نمی‌آفریند، بلکه راه رسیدن به کمال را در این حرفه مقدس برای او هموار و هموارتر می‌سازد و خبرنگار به جایگاهی می‌رسد که جز رضایت حضرت دوست نمی‌بیند.

پیامبر خدا صلی الله علیه و آله نیز در حدیثی فرموده است: «حق را بگو و در راه خدا از ملامت هیچ ملامت گری نهراس». از همین روست که می‌توانیم حق گویی و مطالبه گری حق توسط خبرنگاران عزیز را مجاهدتی عظیم و فداکاری فرهنگی سترگ بنامیم و قدردان آن باشیم.

حتی اگر طعنه ها و بی مهری ها و شکایت ها فزونی یابد.