شاید کمتر کسی در دنیا تصور می‌کرد عدم بازگشت تماشاگران به میادین ورزشی بخصوص فوتبال تا این اندازه طولانی شود. حتی در برخی کشورهای اروپایی چندین برنامه زمان‌بندی برای بازگشت تماشاگران تدوین شد اما جان‌سختی ویروس کرونا همه برنامه‌ها را به هم ریخت.
در ایران هم اگر همه از اول می‌دانستند ویروس‌کرونا حداقل یک فصل و نیم باعث برگزاری بازی‌ها بدون حضور تماشاگران خواهد شد، شاید ورزشگاه‌های بزرگ را از میزبانی معاف می‌کردند. وقتی هواداری وجود ندارد، با هزینه خیلی کمتر روی چهار تا زمین چمن صاف هم می‌شد همین مسابقات را برگزار کرد.
فراموش نکنید پرسپولیس و استقلال بابت هر بار میزبانی در ورزشگاه آزادی باید ۱۵۰میلیون تومان به شرکت توسعه و تجهیز اماکن ورزشی بپردازند. آیا مثلا ورزشگاه شهید کاظمی یا تختی نمی‌توانست در این مدت میزبان تعدادی از مسابقات پرسپولیس و استقلال باشد؟ چرا آزادی صد هزار نفری را به خاطر صد نفر آدم مستهلک می‌کنید؟»
شاید دست آویزی به نام " پخش مستقیم " را بهانه کنند، اگرچه ممکن است امکانات ثابت برای ثبت و ضبط و ارسال تصاویر زنده در همه ورزشگاه ها میسر نباشد، اما راه های رسیدن به خدا زیاد است، هم می توان همین محدودیت را بهانه برای ایجاد چنین امکاناتی در اغلب ورزشگاه های مورد تایید انجام داد تا به درد آیندگان نیز بخورد و هم می توان از واحد سیار استفاده کرد، واحد سیاری که تهیه و تامین و خرید آن برای صداوسیمای ما با آن بودجه هزاران میلیاردی اش نه تنها هزینه ای محسوب نمی شود بلکه توجیه اقتصادی هم دارد.
اگرچه تبریز و مشهد و اصفهان و اهواز هم می توانند به یادگار امام و ثامن و نقش جهان و الغدیر استراحت بدهند تا نفسی چاق کنند، ولی این موهبت در سایر شهرهای فوتبالی کشور که ورزشگاه و زمین مناسبی ندارند به گونه ای دیگر باید تعریف شود.
مثلا در قایمشهر می توانند بازی های نساجی را به سی کیلومتر انطرف تر یعنی ساری انتقال دهند تا چمن ورزشگاه شهید وطنی را ترمیم کنند و یا در رشت فرصت بی نظیری برای متولیان ورزش فراهم شد که سکوی های تخریب شده شهید عضدی را بسازند، سکوهایی که سالهاست به دست خود خراب کرده اند و دیگر رغبتی برای ساخت آن پیدا نکردند، اما ظاهرا ترس برادر مرگ است در این شهرها، برخی مدیران ورزش در این شهرها و شهرهایی نظیر این، از ترس کرونا کار و فعالیت که هیچ، زندگی کردن را هم برای خود تعطیل کرده اند، نظیر اتفاقی که در شروع اپیدمی کرونا در فرانسه افتاد و لوشامپیونه را نیمه کاره رها کردند و پاریسن ژرمن صدرنشین را قهرمان زودهنگام آن دوره از رقابتها معرفی کردند، کاری بس مضحک که دنیا آن را به سخره گرفت، اگرچه بی اطلاعی از وضعیت کرونا در آن مقطع باعث تعطیلی خیلی از لیگ های معتبر شد اما هیچ لیگی حسن ختامی مثل لوشامپیونه نداشت حتی لیگ برتر ایران.
در قلب متمدن فوتبال حرفه ای هم که باشی ممکن است از این اشتباهات بکنید ولی در رشت و قایمشهر اشتباه هم نمی کنند یعنی در واقع هیچ حرکتی نمی کنند که مبادا اشتباه باشد، املای نانوشته هم که غلط ندارد، و چه از این بهتر که این چند صباح کوتاه عمر دولت دوازدهم هم بدون غلط به پایان برسد. و تنها چیزی که اصلا مهم نیست حرکت رو به جلو و برداشتن چند قدم هرچند کوتاه برای مردم است.
حال که نه کرونا قصد رفتن دارد و نه مدیران ترسو، چه ایرادی دارد تماشاگران را با رعایت شدید پروتکل های بهداشتی به ورزشگاه ها برگردانید، به نظر اینگونه کسی به شما خرده نمی گیرد چرا سکوی عضدی را نساختید و چمن وطنی را ترمیم نکردید، مردم هم که از ابتدای شیوه پاندمی کرونا خود باید مراقب جان خود می بودند.
